Het is je waarschijnlijk niet ontgaan dat de laatste cijfers omtrent zelfdoding zijn gepubliceerd door het CBS. Zorgwekkend is de toename van het aantal zelfdodingen in de groep van 10-20 jaar. In 2016 pleegden 48 jongeren suïcide en in 2017 waren dat er 81!

Je moet je realiseren dat dit maar het topje van de ijsberg is. Dit zijn jongeren die een geslaagde poging hebben gedaan. De jongeren die een poging doen die niet slaagt, daar zijn geen cijfers van bekend. Ze komen niet altijd in het ziekenhuis terecht en het wordt ook niet altijd herkend als poging.
Dan heb je ook nog de jongeren die nog geen poging hebben gedaan, maar zich zo ongelukkig eenzaam voelen dat ze wel over zelfmoord nadenken. 

Het is snel en te makkelijk om de lange wachtlijsten, de manier van werken binnen de GGZ en de overdracht van de jeugdzorg naar de gemeente de schuld te geven. Dat daar dingen in moeten veranderen is duidelijk.
Maar de meeste van deze jongeren zijn niet in behandeling. Ze schamen zich en ze praten er niet graag over hun zelfmoordgedachten. Terwijl dit juist zo belangrijk is! Als je hulp hebt kun je samen zoeken naar een andere oplossing dan zelfmoord.
Deze jongeren worden alleen geholpen als ze zelf om hulp vragen of als er wordt gezien dat ze hulp nodig hebben. Maar daar komen ze dus vaak niet.

Er wordt niet altijd opgemerkt dat ze hulp nodig hebben, dus dat zou de eerste stap moeten zijn.
Signaleren en informeren… 

• Wij als volwassenen moeten deze jongeren leren herkennen.
• Wij als volwassenen moeten open over zelfmoord durven praten.
• Wij als volwassenen moeten laten weten dat er hulp is, dat ze er niet alleen voor staan.

Dus mijn oproep aan jou: kijk en luister eens goed naar de jongeren in je omgeving. 

Welke tiener is niet gelukkig? Wie kan hulp gebruiken? Praat met de tiener als je denkt dat hij of zij aan zelfmoord denkt. En vraag vervolgens hulp bij professionals als er zelfmoordgedachten zijn. Neem deze gedachten altijd serieus!