“Ik wilde dolgraag leven, maar mijn hersenen probeerden me om te brengen.”

 

Deze opmerking kwam bij me binnen. Ik zat naar een RTLZ doc te kijken met mijn werkblik. Meestal lukt het me om mijn gevoel voor een deel uit te schakelen.

Waarom raakte nou juist deze opmerking mij zo?
Het was herkenning. Deels vanuit mijn eigen ervaringen, deels ook vanuit de ervaring die ik in mijn werk op doe.
Tieners willen vaak niet écht dood, maar in hun hoofd zien ze geen andere oplossing voor de dingen waar zij in hun leven tegenaan lopen.

Als er een psychische ziekte zoals bijvoorbeeld depressie mede de oorzaak is van de suïcidale gedachten is, maakt dat de uitdaging nog groter.

De man die bovenstaande opmerking maakte, bracht ook dit heel mooi onder woorden “Depressie vertelt je afschuwelijke dingen over jezelf en zorgt ervoor dat je ze gelooft.”

Je kunt je voorstellen dat in je eentje tegen deze gedachten, tegen je hoofd, tegen jezelf, vechten zwaar en eenzaam is.

Wat wij als omstanders kunnen doen is open praten over zelfdoding om zo de drempel voor tieners te verlagen om hulp te durven vragen.
En wat minstens zo belangrijk is, durf de vraag “Denk je weleens aan zelfmoord?” te stellen.
Onderzoek heeft uitgewezen dat met deze vraag daadwerkelijk levens worden gered.

Ik kan me voorstellen dat het niet voor iedereen makkelijk is om deze vraag te stellen. Wil je hier meer over weten, vraag dan mijn gratis e-book “Praat erover! Maar hóe dan?” hier aan.

 

 

 

Abonneer op deze blog